برام جالبه که دوستان وبلاگی من در واکنش به پست آخرم در این وبلاگ ، که شاید مهم ترین پستی بود که در تمام عمرم نوشتم، کامنت دونی من رو سرشار از نظرات خودشون کردن تا جایی که دیگه همه ی نظرات توی یک صفحه جا نمی شه!

این همه بی توجهی به آینده و حال و سرنوشت بچه ها و کشورمون از کجا آب می خوره؟شاید کم ترین کاری که من می تونستم بکنم همین پست بود.